OnzeJeugd.NU 2025 10

Vijfenveertig jaar in het vak leverde onderwijsman Kees van Willigen wijze lessen op. Precies een week na het ingaan van zijn pensioen vraagt OnzeJeugd.NU hem om zijn lessen over ‘het erbij houden van kinderen in het onderwijs’ te delen. Een onverwachte les? “Denk klein, niet groot.”

“Elke stap is anders, maar het blijft gaan om bewegen …”, meent Bart van Kessel, projectleider van Gedragswerk. Met dit voorbeeld geeft hij aan welke stappen je kunt nemen.

Op de vraag wat er precies nodig was om deze leerling, uit dit gezin, in ontwikkeling te krijgen kreeg de groep betrokken professionals een moment van stilte om daarover na te denken. Na die stilte vergeleken ze hun antwoorden. Ze hadden allemaal bedacht dat ze in ieder geval zelf nodig waren.

Als jeugdarts voer ik regelmatig gesprekken over bovengemiddeld ziekteverzuim op vo- en mbo-scholen. Samen met de leerling, ouder(s) en school probeer ik te duiden wat er speelt en wie wat kan doen om de situatie te veranderen. Of een leerling wel of niet ‘echt’ ziek is, is niet van belang.

Er wordt vaak over kinderen gesproken, maar hoe zit het eigenlijk met wat kinderen zelf vinden? Zouden kinderen alleen gezien moeten worden en niet gehoord?

“Het probleem thuiszitters is groter dan de cijfers laten zien”, meent Reinoud de Vries. Vanuit zijn rol als bestuurder bij Onderwijsgroep OZHW maakt hij zich hard om het aantal thuiszitters naar nul te brengen. “De term ‘onderwijsmisser’ vind ik treffender.”

“Voor iedereen die zich bezighoudt met de ontwikkeling van jeugdigen, is het belangrijk er rekening mee te houden hoe we veerkracht en levensgeluk kunnen versterken. We hebben meer invloed dan we denken”, volgens prof. dr. Hanna Swaab, klinisch psycholoog en klinisch neuropsycholoog.

Daar zat hij dan, tussen allemaal volwassenen. Professionals. Ouders. Familie. Een gespreksleider. Verscholen onder zijn hoodie bestudeerde hij de grond tussen zijn schoenen.